We Maken Voetbal Pokemon Kaarten Speciaal ! alleen afbeeldingen , Voor deze website Kopieren en delen Mag !!! 

Willem II is een Nederlandse betaaldvoetbalclub uit Tilburg. De clubkleuren zijn rood, wit en blauw. De thuiswedstrijden van de Tricolores worden sinds 1995 gespeeld in het Koning Willem II Stadion aan de Goirleseweg in Tilburg.

¨¨¨¨¨¨¨¨

Historie[

De eerste jaren[]

Op 12 augustus 1896 werd in Tilburg een voetbalclub opgericht door Gerard de Ruiter, stagiair bij de NS-hoofdwerkplaats in Tilburg. Omdat hij van voetbal hield, maar Brabant nog niet erg bekend was met deze sport, zocht hij een groep van twaalf mannen bij elkaar. Zij vormden de nieuwe voetbalclub Tilburgia. Na anderhalf jaar wordt de naam gewijzigd in Willem II, naar de voormalige Koning Willem II, die zijn militair hoofdkwartier had gevestigd in Tilburg en die ook in de stad overleed.

Hoewel er in de eerste jaren vooral sprake was van een gezelligheidsvereniging, was Willem II aangesloten bij de Brabantse Voetbalbond. In 1904 treedt de club ook toe tot de Nederlandse voetbalbond (de huidige KNVB). Het Zuiden telde in de beginjaren van de Nederlandse Voetbal Bond niet echt mee in het voetbal. Het waren immers vooral de clubs uit het Westen die de prijzen wonnen. In 1916 echter bracht Willem II uit Tilburg daar verandering in. Willem II won namelijk in dat jaar het landskampioenschap. Het elftal bestond toen uit: Walter van den Bergh, Harrie van Gerwen, Louis Marsé, Pim Versluys, Harrie Mommers, Louis Schollaert, Harrie van Asten, Jos van Son, Toon van Son, Tinus van Beurden, Jef Briaire.

Tijdens de oorlog was het stadion van Willem II voor een groot deel ontdaan van haar hout dat als brandhout werd gebruikt. In eerste instantie wilde men de accommodatie volledig opknappen. Later ging men over op de bouw van een geheel nieuw stadion. Wat nogal gewaagd was, want net na de oorlog waren bouwmaterialen zeer schaars. En de kosten van het stadion, ruim één miljoen gulden, logen er ook niet om. In 1947 ging de eerste spade de grond in en in begin 1948 was het grasveld klaar om bespeeld te worden. In de jaren daarna werd nog een aantal aanpassingen aan het stadion gedaan. Successen bleven in de nieuwe omgeving niet uit. In het jaar 1952 werd Willem II voor de tweede keer in het bestaan landskampioen.

Terend op dit succes kreeg het Willem II stadion in 1953 nog een nieuwe overdekte hoofdtribune.

Invoering betaald voetbal[bewerken]

Nadat de KNVB in november 1954 besloot tot invoering van (semi)professioneel voetbal in Nederland, werd Willem II in 1955 de eerste landskampioen van het betaald voetbal. Op de laatste speeldag kon Willem II kampioen worden, maar dan moest het winnen van FC Eindhoven en dan moest NAC verliezen van PSV. Willem II won met 2-3 bij Eindhoven en PSV won uit bij NAC, zodat Willem II de eerste landskampioen in het betaald voetbal werd. Met spelers Chris Feijt, Jan Smolders, Jo Mommers, Piet van Bladel, Jef Mertens, Janus Wagener, Piet van Beers, Jan Brooijmans, Rinus Formannoy, Frans van Loon, Jan van Roessel, Piet van Neer, Cees Dikmans, Jan van de Luijtgaarden, Sjel de Bruyckere, Toon Becx en Piet de Jong schreven de Tricolores onder leiding van trainer František Fadrhonc historie. Willem II mocht daarom als eerste Nederlandse club naar de Europa Cup I, maar meldde zich af zodat PSV zijn Europese debuut kon maken.

Winst KNVB beker en Europees debuut[bewerken]

 
Teams van Manchester en Willem II (1963)

In het seizoen 1962/63 degradeerde Willem II uit de Eredivisie door als vijftiende en voorlaatste te eindigen. Wel wist Willem II de KNVB Beker te winnen door de finale met 0-3 van ADO te winnen. In de vierde ronde had Willem II nog Ajax uitgeschakeld.

Daarom mocht Willem II in het seizoen 1963/64 als eerste divisieclub zijn Europese debuut maken. In de Europa Cup voor bekerwinnaars trof Willem II in de 1e ronde het Engelse Manchester United. Willem II behaalde een 1-1 gelijkspel, maar verloor in de return met 1-6, waardoor het Europese avontuur tot een ronde beperkt bleef.

Bivakkeren in Eerste divisie[bewerken]

Willem II degradeerde in het seizoen 1966/67 naar de eerste divisie door te eindigen als achttiende en daarmee laatste ploeg op de ranglijst van de eredivisie. De Tilburgers wonnen dat seizoen twee partijen, thuis tegen Fortuna '54 (2-1) en Telstar (5-2). Op bezoek bij ADO leed de club met 6-1 de grootste van in totaal 23 nederlagen dat seizoen. De degradatie vormde de inleiding tot de sportief slechtste periode van Willem II sinds de invoering van het betaalde voetbal. De Tilburgers zagen de eredivisie pas weer terug in het seizoen 1979/80. Het jaar daarvoor werd het onder trainer Henk de Jonge met onder meer Bud Brocken, Martin van Geel, Johan Havermans, Johan Huybregts en Henk van Rooy in het team derde in de eerste divisie. Het won vervolgens de nacompetitie (met een één goal beter doelsaldo) ten koste van Fortuna Sittard, FC Groningen en Telstar, in die volgorde.

De jaren tussen de initiële degradatie en de rentree in de eredivisie leidde Willem II een grijs bestaan op het op één na hoogste niveau. Vaker wel dan niet eindigde de club in het rechterrijtje en in het seizoen 1973/74 leverde het zelfs de slechtste prestatie in haar bestaan in het betaalde voetbal. Het werd destijds achttiende van de twintig clubs die op dat moment de eerste divisie vormden. Alleen Veendam en De Volewijckers eindigden lager. Het is een tijd van financiële zorgen en reorganisatie. Op 11 april 1972 komt er een nieuwe verenigingsvorm. De club krijgt de officiële naam Sportclub Tilburg / Willem II, en bestaat uit een afdeling betaald voetbal met de naam Sportclub Tilburg en een amateurafdeling met de naam Willem II. Dit blijkt echter onpraktisch en voor buitenstaanders verwarrend, waarop in december 1972 wordt teruggekeerd naar de naam Willem II.

Willem II opent op 1 februari 1974 het allereerste voetbalinternaat in Nederland. Dit leidt op korte termijn niet tot hernieuwde sportieve successen.

Bijna faillissement[bewerken]

Door de promotie onder leiding van Henk de Jonge kwam Willem II van midden 1979 weer uit in de Eredivisie. Hoewel de sportieve euforie groot is, hebben de Tilburgers financieel grote zorgen. In de jaren zeventig is een schuldenlast van 1,2 miljoen gulden opgebouwd. Dat leidt tot grote financiële zorgen die rond de kerst van 1981 escaleren. De FIOD valt binnen en de schuldenlast wordt geopenbaard. Een commissie stelt dat er financieel orde op zaak moet worden gesteld. De rechtbank verleent Willem II op 28 juni 1982 surseance van betaling. Vanaf dat moment worden allerlei initiatieven genomen om betaald voetbal in Tilburg mogelijk te houden. Onder leiding van Wim Groels wordt een strakke regie gevoerd die uiteindelijk moet leiden tot de redding van de club. Voor het eerst gaat Willem II spelen met shirtreclame (Tempofoon), de Stichting Behoud Betaald Voetbal Regio Tilburg haalt 200.000 gulden op en er worden afspraken gemaakt met de fiscus en het bedrijfsleven. Dat leidt er uiteindelijk toe dat in februari 1984 de surseance van betaling wordt opgeheven. Hoewel financieel gezond, had de hervorming gevolgen voor de sportieve prestaties. In 1984 degradeert Willem II opnieuw uit de Eredivisie.

Wederopstanding onder Piet de Visser[bewerken]

Midden jaren tachtig wordt Piet de Visser aangesteld als trainer van Willem II. Hij kan met talenten uit de regio voortbouwen op het fundament dat is gelegd door de sanering van de jaren ervoor. In 1987 dwingt de club promotie af door als tweede te eindigen achter kampioen FC Volendam. Die plek werd toen nog beloond met rechtstreekse promotie. Onder leiding van eerst De Visser en later zijn protegé Adrie Koster en Jan Reker wordt gewerkt aan een stabiele Eredivisieclub. De prestatie verbeteren in de eerste helft van de jaren negentig met het seizoen. Het is de tijd van het doorbreken van onder andere Ulrich van Gobbel, Marc Overmars, Jean-Paul van Gastel, John Veldman, Louis Laros en Jaap Stam. Willem II is weer gezond en als een van de eerste clubs bouwt het een nieuw stadion. In 1995 opende toenmalig burgemeester van Tilburg Gerrit Brokx het nieuwe Willem II Stadion.

De glorietijd onder Co Adriaanse[bewerken]

In 1997 besloot Willem II om de toenmalige hoofd jeugdopleiding van Ajax Co Adriaanse aan te stellen als hoofdtrainer van de A-selectie. Hoewel de eerste resultaten tegenvielen, zette het team later dat seizoen de weg naar boven in. Uiteindelijk behaalde Willem II de vijfde plaats en daarmee werd voor het eerst in 35 jaar Europees voetbal behaald. Na twee 3-0-overwinningen tegen het Georgische Dinamo Tbilisi in de eerste ronde, viel in de tweede ronde van de UEFA-cup het doek. Real Betis (Spanje) bleek na een gelijkspel (1-1) en een nederlaag (0-3) te sterk.
Het seizoen waarin UEFA-cupvoetbal werd gespeeld begon weer wisselvallig. Na uitschakeling in Europa werd de stijgende lijn ingezet. Na de winterstop was Willem II onoverwinnelijk en één wedstrijd voor het einde van de competitie (uit tegen Cambuur Leeuwarden) werd de tweede plaats achter kampioen Feyenoord zeker gesteld. Willem II mocht de UEFA Champions League in. Het vertrek van steunpilaar Sami Hyypiä had het elftal duidelijk geen goed gedaan. In de Champions League werden slechts twee punten gepakt in een poule met Spartak Moskou, Sparta Praag en Girondins de Bordeaux. Ook in de eredivisie ging het niet lekker. Willem II werd negende en nog voor het einde van het seizoen nam Adriaanse ontslag.

 
Co Adriaanse, oud-trainer van Willem II

Teruggang onder Hulshoff[bewerken]

Opvolger van de naar Ajax vertrokken Adriaanse, werd Hans Westerhof. Hij kon de successen die in de eerste jaren onder Adriaanse behaald werden niet terugbrengen naar Tilburg. Willem II maakte kleurloze jaren door als middenmoter. Ook Martin van Geel verliet de club. De technisch directeur werd door Dirk Scheringa naar het ambitieuze AZ gehaald. Bij Willem II werd hij opgevolgd door oud profvoetballer Barry Hulshoff. Onder zijn bewind lukte het de opvolgers van Westerhof Mark Wotte en André Wetzel niet om Willem II weer op het oude niveau te brengen. Hulshoff kreeg de schuld van het aantrekken van dure, niet aan de verwachtingen voldoende spelers als Youssef Mariana en het gratis de deur uitlopen van clubtoppers als Kew Jaliens en Joris Mathijsen. Een van de weinige lichtpuntjes was de selectie van middenvelder Denny Landzaat voor het Nederlands elftal.
Hulshoff werd januari 2004 ontslagen en uiteindelijk werd Kees Zwamborn aangesteld als zijn vervanger. Wotte vertrok in januari als technisch manager naar Feyenoord en was ad interim opgevolgd door Wetzel. Vanaf de zomer van 2004 werd Robert Maaskant trainer bij Willem II. In de competitie speelde Willem II onopvallend en werd het tiende. In de KNVB beker (toen Amstel Cup) bereikte Willem II door een 1-0-overwinning op Ajax de finale. Omdat landskampioen PSV daarin de tegenstander was, werd ook Europees voetbal afgedwongen. Willem II verloor de finale met 4-0. Het bereiken van de finale en Europees voetbal was voor Maaskant het enige hoogtepunt in Tilburg. In november 2005 wordt hij ontslagen wegens een teleurstellende zeventiende plaats in de competitie. Zwamborn volgde hem op en wist Willem II via de nacompetitie te behoeden voor degradatie.

Wanbeleid en drie wijze mannen[bewerken]

De opvolger van Maaskant en Zwamborn werd Dennis van Wijk. Hij nam Andries Jonker, een jeugdvriend en oud-assistent-trainer bij FC Barcelona, mee als assistent. In het eerste seizoen presteerde de ploeg redelijk. Ondertussen werd Zwamborn weggepromoveerd en later vertrok hij helemaal. Jonker kreeg een dubbelfunctie. Naast assistent werd hij technisch manager. Als Willem II in het tweede seizoen van Van Wijk zwak presteert wordt de trainer door voorzitter Hans Verbunt ontslagen. De rol van Jonker in het ontslag van zijn vriend bleef schimmig en Van Wijk liet weten de vriendschap als over te beschouwen. Jonker werd de opvolger van Van Wijk en bleef een jaar aan als trainer, totdat zijn assistent Alfons Groenendijk het februari 2009 over nam. Onder diens leiding eindigde Willem II op een twaalfde plaats in het seizoen 2009/2010.

In de zomer van 2009 vertrok Jonker om bij Bayern München assistent te worden van Louis van Gaal. Henry van der Vegt werd de nieuwe technisch directeur. Het al jaren vermoede wanbeleid bij de club bleek waarheid: Willem II kreeg grote financiële problemen en voorzitter Verbunt trad begin 2010 af. De club bleek jarenlang structureel te veel hebben uitgegeven. Bovendien werd er sterk gespeculeerd over het doorverkopen van Moussa Dembélé en Mounir El Hamdaoui door AZ.

Een commissie van drie "wijze mannen" werd aangesteld om een analyse te maken van de financiële, sportieve en organisatorische situatie bij Willem II. Onder leiding van Jan Melis, voormalig gemeenteraadslid in Tilburg, zakenman en oud-voorzitter van de Kamer van Koophandel gingen Paul Bottelier en Mike Leers aan de slag. Een van de conclusies was dat Willem II financieel op te grote voet had geleefd en dat bezuinigingen en organisatorische hervormingen noodzakelijk waren. Zo moest de begroting terug van 12,5 miljoen euro naar 10 miljoen euro. Na de presentatie van het rapport werd commissielid Paul Bottelier aangesteld als kwartiermeester. Hij kreeg alle bevoegdheden en de Raad van Bestuur trad in zijn geheel terug. Algemeen directeur Frank Molkenboer stapte op en clubman John Feskens werd als "structureel assistent-trainer" overgenomen van RKC Waalwijk.

Ook sportief was er sprake van malaise. De club eindigde als zeventiende in de eredivisie en moest dus play-offs om promotie/degradatie spelen. Met hangen en wurgen werden FC Eindhoven en Go Ahead Eagles verslagen, waardoor Willem II ook in het seizoen 2010/2011 mocht uitkomen in de Eredivisie. Een dag nadat de club de finale tegen Go Ahead Eagles won, werd bekend dat Willem II in acute financiële nood verkeerde. De salarissen van mei en juni konden niet meer worden betaald. Bij de gemeente Tilburg werd aangeklopt om steun [1]. Ondanks de toezegging van de gemeente om de huur van het stadion te verlagen en bepaalde schulden kwijt te schelden was de schuldenlast van Willem II nog steeds penibel. Op 11 oktober 2010 ging de gemeenteraad van Tilburg akkoord met een subsidieverstrekking van 1,2 miljoen euro.

Op en neer[bewerken]

Aan het einde van seizoen 2010/2011 degradeerde Willem II naar de Eerste divisie, waarop Jurgen Streppel werd aangesteld als nieuwe coach. Onder hem keerde de club op zondag 20 mei 2012 met een compleet nieuw elftal na één seizoen terug naar de Eredivisie. Willem eindigde de reguliere competitie weliswaar als nummer vijf, maar versloeg in de play-offs 2012 vervolgens zowel Sparta Rotterdam als FC Den Bosch. In het daaropvolgende seizoen 2012/2013 werd de club laatste in de Eredivisie en degradeerde ze weer. Het verblijf in de Eerste divisie duurde opnieuw één seizoen. Willem II werd in het seizoen 2013/14 kampioen en keerde zo wederom terug in de Eredivisie. Ditmaal dwong het Willem II van Streppel behoud af via een negende plaats in de competitie, het beste resultaat sinds 2003/04. Streppel hield Willem II vervolgens in zijn vijfde en laatste jaar als trainer van de club nogmaals op het hoogste niveau, nu via de play-offs 2016.

Erelijst[bewerken]

 
 
De finale van de KNVB beker in 1944 tussen Willem II en Groene Ster

Deelnamen:

  • Deelname Europacup I/Champions League: 1999/2000
  • Deelname Europacup II: 1963/64

 

FC Barcelona is een voetbalclub uit Barcelona, Catalonië (Spanje). De club behoort tot de Europese en wereldtop. De clubkleuren zijn paars (of granaatrood)-blauw (blaugrana) en het stadion van FC Barcelona is Camp Nou of Nou Camp, dat letterlijk 'nieuw veld' betekent. Aartsrivaal van FC Barcelona is Real Madrid. Wedstrijden tussen beide clubs staan bekend als El Clásico. Nog een belangrijke rivaal is stadsgenoot RCD Espanyol; de onderlinge duels dragen de naam Derbi de Barcelona. FC Barcelona werd begin 2010 door de IFFHS verkozen tot beste ploeg over de periode 1991-2009.

Voor de Catalaanse bevolking werd in de jaren van het strenge regime van Franco de club het absolute symbool van hun eigen identiteit en drang naar onafhankelijkheid. Dat is het tot op de dag van vandaag gebleven.

Voor de club speelden onder anderen Bernd Schuster, Diego Maradona, Hristo Stoichkov, Gheorge Hagi, Ladislao Kubala, Michael Laudrup, Romario, Ronaldo, Luís Figo, Patrick Kluivert, Ronald Koeman, Rivaldo, Ronaldinho, Lionel Messi, Xavi, Carles Puyol en Andrés Iniesta. Johan Cruijff behaalde met de club grote successen. Als speler behaalde Cruijff weinig tastbare prijzen, slechts één kampioenschap in 1974 en eenmaal de Spaanse beker (de Copa del Rey - in de tijd van dictator Franco nog Copa del Generalissimo geheten), maar zijn spel staat voor altijd bij de supporters in het geheugen gegrift. Later, toen Cruijff coach was, formeerde hij een elftal dat bekend kwam te staan als het Dream Team. Het hoogtepunt van dit team was het winnen van de Europacup I in 1992, tegenwoordig Champions League genaamd.

Frank Rijkaard, in 2003 aangesteld als coach, wist een team te creëren dat het team van Cruijff evenaarde door naast de landskampioenschappen van 2005 en 2006 ook de UEFA Champions League van 2006 te winnen. Ook het team dat onder leiding stond van Josep Guardiola werd vaak vergeleken met het Dream Team. In de laatste zeven jaar werd Barcelona vijf maal kampioen in de Primera División en in zowel 2009, 2011 als 2015 won het de Champions League. In 2009 slaagde het er als enige Spaanse club ooit in om de treble te winnen (Landskampioenschap, Beker en Champions League), een huzarenstukje dat in 2015 werd overgedaan en waar geen enkele Europese club twee keer in slaagde. FC Barcelona is de enige club in Europa die vanaf de instelling van Europees voetbal in 1955 elk jaar aan een van de toernooien deelnam.

Omni-sportvereniging

De club is een omni-sportvereniging. Ook in het basketbal (FC Barcelona Bàsquet), het handbal (FC Barcelona Handbol) en het rolhockey (FC Barcelona Hoquei) is FC Barcelona erg succesvol, zowel nationaal als Europees. Verder zijn bij FC Barcelona ook veldhockey, atletiek, volleybal, rugby, softbal, wielrennen, vrouwenvoetbal, zaalvoetbal en ijshockey vertegenwoordigd, hoewel niet allemaal op hoog niveau. De bekendste slogan van FC Barcelona is Més que un club (Meer dan een club in het Catalaans), gezien het veelzijdige karakter van de club - het aantal sporten dat ze vertegenwoordigt en de plaats die de club inneemt in Catalonië.

 

 

Geschiedenis

Zie Geschiedenis van FC Barcelona voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

 
FC Barcelona in 1903

FC Barcelona is opgericht op 29 november 1899 door de Zwitser Johan Joan Gamper. De eerste jaren speelden vooral Zwitsers, landgenoten van Gamper, en Engelsen in het eerste elftal. Begin jaren twintig van de twintigste eeuw beleefde Barça de eerste succesvolle periode met diverse prijzen. Ricardo Zamora, Josep Samitier en Paulino Alcántara waren in die tijd de grote sterren.

Met het uitbreken van de Spaanse Burgeroorlog en het aan de macht komen van Franco, was er lange tijd sprake van een sterke onderdrukking van de nationalistische gevoelens bij bevolkingsgroepen als Catalanen. Franco veranderde de naam van FC Barcelona zelfs in het Spaanse Club Futbol de Barcelona. Juichen voor de eigen club FC Barcelona was voor veel Catalanen een manier om hun gevoelens te uiten. In de jaren vijftig kende FC Barcelona weer grote successen. Onder de Slowaakse trainer Ferdinand Daučík, de Argentijnse trainer Helenio Herrera en de sterspelers Ladislao Kubala en Luis Suárez Miramontes domineerde Barça in Spanje en in het Jaarbeursstedenbekertoernooi. De verloren Europacup I finale van 1961 tegen Benfica betekende het einde van deze succesperiode. De komst van Rinus Michels, Johan Cruijff en Johan Neeskens in de jaren zeventig brachten nieuwe successen met zich mee voor FC Barcelona, met als hoogtepunt de landstitel van 1975. De jaren tachtig verliepen wisselend voor Barça, maar toen Johan Cruijff in 1988 terugkeerde als coach bij de club, begon de meest succesvolle periode uit de geschiedenis. Onder leiding van Cruijff won het fameuze Dream Team onder andere vier landstitels en de Europacup I. Ook onder de Engelsman Bobby Robson en de derde Nederlandse coach Louis van Gaal bleef FC Barcelona succesvol. In 1992 kreeg de club het Creu de Sant Jordi, een van de hoogste onderscheidingen van de Catalaanse regering.

Na een mindere periode aan het begin van de 21ste eeuw, was het in 2005 opnieuw een Nederlander, Frank Rijkaard, die Barça weer naar successen leidde in de vorm van de landstitel en de Supercopa de España. In 2006 werden de landstitel en de Supercopa geprolongeerd, terwijl ook de UEFA Champions League werd gewonnen. Nadat de seizoenen 2006/07 en 2007/08 prijsloos bleven, werd trainer Rijkaard vervangen door Josep Guardiola. Guardiola kende een uiterst succesvol debuutjaar als coach van FC Barcelona met de nationale dubbel (landstitel en Copa del Rey) en de Champions League in 2009, later dat jaar gevolgd door de Supercopa, de UEFA Supercup en de wereldbeker voor clubteams.

FC Barcelona is de eerste club die alle zes clubelftal bekers in een jaar won. Het won in 2009 de Champions League, het landskampioenschap, de Spaanse beker, de Europese Supercup, de Spaanse Supercup en het Wereldkampioenschap voetbal voor clubs.

In 2010 prolongeerde FC Barcelona de landstitel en de Spaanse Supercup onder leiding van Guardiola.

Johan Cruijff noemde het kampioensteam onder leiding van Guardiola een verbeterde versie van het fameuze Dream Team.[1]

In 2011 won het voor het 3e jaar op rij de landskampioenschap, hun 21e titel in totaal. Ook werd in datzelfde jaar de Champions League gewonnen.

Algemeen

Bestuur

FC Barcelona wordt bestuurd door een president. Deze president wordt iedere vier jaar gekozen door de leden van FC Barcelona, de socios. Iedere kandidaat moet voorafgaand aan de verkiezingen een bepaald aantal handtekeningen van medestanders inleveren bij de club om mee te mogen doen. De kandidaten met voldoende handtekeningen starten vervolgens hun verkiezingscampagne, waarin meestal specifieke nieuwe stervoetballers of trainer worden beloofd aan de leden. Uiteindelijk mogen alle socios op de verkiezingsdag hun stem uitbrengen op het terrein van FC Barcelona. De verkiezingsopkomst is regelmatig aanmerkelijk hoger dan bij de verkiezingen voor het bestuur van Catalonië of Spanje. De winnaar van de verkiezingen is de president van FC Barcelona gedurende volgende vier jaar en mag een bestuur formeren. Wanneer bij de verkiezingen naast de zittende president geen andere kandidaten zijn, wordt de ambtstermijn van de zittende president automatisch met vier jaar verlengd. Een president mag tegenwoordig slechts twee opeenvolgende ambtstermijnen vervullen. De huidige president is Josep Maria Bartomeu.

Aanhang

Supporters

De supporters van FC Barcelona worden gewoonlijk in Spanje culés (enkelvoud: culé) genoemd, wat letterlijk konten betekent in het Catalaans. De oorsprong hiervan ligt verankerd in de historie van FC Barcelona. Voordat de stadions Camp de Les Corts (1922-1957) en Camp Nou (1957-heden) de thuishavens van FC Barcelona werden, speelde de club zijn thuiswedstrijden in stadion L'Escopidora (1909-1922). Rondom dit veld stonden muren, en de supporters die geen kaartje konden betalen gingen dan meestal op de muren rondom het veld zitten om alsnog de wedstrijd te zien. Deze supporters waren over het algemeen het meest fanatiek. Zittend op de buitenmuren van stadion Escopidora was hun achterwerk zichtbaar voor mensen buiten het stadion. Deze noemden die mensen op de muren "culés = konten". Tot op de dag van vandaag is dit nog steeds het geval en waarschijnlijk zal dat steeds zo blijven. Een van de meest fanatieke supportersgroeperingen van FC Barcelona is de Boixos Nois.

De Boixos Nois staat bekend als radicaal en gewelddadig en de Boixos Nois definiëren zich zelf dan ook als hooligans. De groepering gebruikt een buldog als het logo. De grote vijanden van de Boixos Nois zijn traditioneel de Ultra Sur van Real Madrid en de Brigadas Blanquiazules van RCD Espanyol. De Boixos Nois werd begin jaren tachtig van de twintigste eeuw opgericht als een linksgeoriënteerde groeping. De naam is een samenvoeging van het Catalaanse boig wat "gek" betekent en van Can Boixeres, de wijk nabij het stadion Camp Nou waar de groep vaak samenkomt rondom wedstrijden. Nois is Catalaans voor "jongens". De Boixos Nois hielden zich voornamelijk op achter het doel aan de noordzijde van Camp Nou. In de 21ste eeuw is de Boixos Nois een groep zonder overeenkomstige politieke inslag en zowel linksgeoriënteerden als nationalistische skinheads maken deel uit van de groepering. Onder clubpresident Joan Gaspart had de Boixos Nois veel privileges en was er veel overlast van de groepering. Gaspart durfde echter niet in te grijpen. Kort na zijn verkiezing tot clubpresident in 2003, ging Joan Laporta wel de strijd aan met de Boixos Nois. Hij schafte de gratis tickets voor de groepering af en voerde een nultolerantie in tegenover supportersgeweld. De Boixos Nois waren niet blij met de maatregelen van Laporta en de president ontving verschillende doodsbedreigingen. Leuzen als Laporta, we gaan je vermoorden. Camp Nou is ons huis, het graf is het jouwe. Je raakt niet van ons af, klootzak werden met graffiti op een muur van zijn huis aangebracht. Uiteindelijk had de aanpak van Laporta toch succes.

Fanclubs

FC Barcelona heeft 1.337 officiële fanclubs (februari 2010), ook wel peñas of penyas genoemd. De club heeft de fanclubs onderverdeeld naar 35 geografische zones: de stad Barcelona (1-2), Catalonië (3-17), Spanje (18-33) en de wereld (34). Iedere fanclub heeft zijn eigen registratienummer. In België zijn er drie officiële fanclubs, "Penya Barcelonista Casal Català Brussel·les" (Brussel, n.550), "Peña Barcelonista de Bruselas Saintguidon" (Brussel, n.1420) en "Penya Fanatiek FC Barcelona" (Genk, n.1519). Nederland telt twee fanclubs; "Fan Club Barcelona", officieel "Fan Club Barcelona de Rosmalen" (n.1323, dat onder andere een eigen website heeft, ieder kwartaal een tijdschrift uitgeeft en reizen organiseert naar wedstrijden van FC Barcelona) en "Penya La Máquina Blaugrana" (n.1532) die in Zutphen is gevestigd. Naast Spanje, België en Nederland zijn er ook fanclubs in Bosnië-Herzogowina, Bulgarije, Denemarken, Duitsland, Finland, Frankrijk, Georgië, Griekenland, Groot-Brittannië, Hongarije, Italië, Kosovo, Oekraïne, Polen, Portugal, Rusland, Zweden en Zwitserland in Europa. In Afrika in Burkina Faso, Gambia, Guinee, Kameroen, Mali, Marokko, Sierra Leone en Senegal. In Amerika in Argentinië, Brazilië, Chili, Costa Rica, Cuba, Dominicaanse Republiek, El Salvador, Guatemala, Panama, Peru, Venezuela en Verenigde Staten. In Azië in China, Japan, Singapore en de Verenigde Arabische Emiraten. In Oceanië in Australië en Nieuw-Caledonië.[2]

Logo en tenue

 
Het clublogo, hier op de bus van FC Barcelona tijdens de kampioensviering in 2006 (op de bus staand van links naar rechts: Ludovic Giuly, Juliano Belletti, Samuel Eto'o)

Het clublogo van FC Barcelona, ook wel escudo genoemd, heeft in de loop der jaren vele veranderingen ondergaan. In de beginjaren speelde de club met het wapen van de stad Barcelona op het shirt met daarboven de afbeelding van een vleermuis. Hierbij verwees de vleermuis, die ook afgebeeld staat op de wapens van Palma de Mallorca en Valencia (en de lokale voetbalclubs Valencia CF en UD Levante), naar de overwinning van graaf Jaume I de Veroveraar op de Moren in de dertiende eeuw. Volgens de overlevering zou destijds een vleermuis op de helm van de graaf zijn gaan zitten, een teken van bescherming en oplettendheid.

In 1913 kreeg FC Barcelona, in navolging van Engelse voetbalclubs, een eigen clublogo. Het clublogo omvat de olla met daarin drie vlakken en een middenbaan.

  • De olla (etenspot) zou door Joan Gamper, oprichter van de club, zijn geïntroduceerd als verwijzing naar de etenspot van bouwvakkers. Deze etenspot was tijdens de lunch het centrale punt en stond voor eenheid, plezier en gezelligheid. Gamper vond dat FC Barcelona eenzelfde rol moest gaan vervullen binnen de samenleving. De punten links en rechts aan het clublogo stellen handvatten voor, de onderste punt (in het verleden punten) het vuurtje onder de etenspot en de bovenste golven de kokende inhoud van de etenspot.
  • Het vlak linksboven toont een rood kruis op een witte achtergrond, het teken van Sant Jordi (Nederlands: Sint-Joris de Drakendoder), de beschermheilige van Catalunya.
  • Het vlak rechtsboven toont het patroon van de senyera, de vlag van het oude koninkrijk Aragón en het oude graafschap Barcelona: vier rode banen op een gele achtergrond.
  • Het onderste vlak toont de clubkleuren van FC Barcelona, donkerblauw en granaatrood (de kleuren van FC Basel, zie Johan Joan Gamper), met daarop een beige voetbal, verwijzend naar de belangrijkste sport binnen de club.
  • De middenbaan toont de letters 'FCB', verwijzend naar de naam van de club, op een goudgele achtergrond. De middenbaan heeft in de loop der jaren de meeste veranderingen ondergaan wat betreft kleur (in het verleden onder meer wit) en wat betreft opschrift (tijdens de Franco-tijd het verspaanste "C de FB").

ShirtDatumNaam1982-1992Meyba1992-1998Kappa1998-NikeSponsors

Tot 1 juni 2011 weigerde FC Barcelona commerciële shirtsponsoring. Sinds 2005 bevindt zich op de linkerarm wel het logo van sponsor TV3, een Catalaanse televisiezender. In 2006 sloot de club een overeenkomst voor vijf jaar met Unicef met de slogan Barça, meer dan een club, een nieuwe wereldwijde hoop voor kwetsbare kinderen, waarbij FC Barcelona de organisatie jaarlijks met een bedrag van 1,5 miljoen euro steunt en bovendien het recht heeft het embleem van Unicef af te beelden op wedstrijd- en trainingskleding. Hier is ook hun slogan, "Barça, més que un club", uit afgeleid. Unicef kan hierdoor beschouwd worden als de eerste shirtsponsor in de geschiedenis van de club. Vanaf 1 juni 2011 staat de naam van de Qatar Foundation op het shirt. Hiermee wordt dit bedrijf de eerste 'echte' shirtsponsor in de geschiedenis van de club. Qatar Airways zal minstens tot en met het seizoen 2016 - 2017 op het shirt staan. De Catalaanse club is in overleg met de Qatarese overheid voor een bedrag van €60.000.000 per jaar.[3]

De volgende bedrijven hebben momenteel sponsorcontracten met FC Barcelona:

Spelerskern 2016–2017

Nr.NaamNationaliteitGeboortedatumVorige clubOpgeleid bij FC BarcelonaKeepers1Marc-André ter Stegen Duitsland30-04-1992 Bor. M'gladbach13Jasper Cillessen Nederland22-04-1989 AFC Ajax25Jordi Masip Spanje03-01-1989 UE Vilajuïga (huur)cantera FC BarcelonaVerdedigers3Gerard Piqué Spanje02-02-1987 Manchester Utdcantera FC Barcelona14Javier Mascherano Argentinië08-06-1984 Liverpool18Jordi Alba Spanje21-03-1989 Valencia CFcantera FC Barcelona19Lucas Digne Frankrijk20-07-1993 PSG22Aleix Vidal Spanje21-08-1989 Sevilla FC23Samuel Umtiti Frankrijk14-11-1993 Olympique Lyon24Jérémy Mathieu Frankrijk29-10-1983 Valencia CFMiddenvelders4Ivan Rakitić Kroatië10-03-1988 Sevilla FC5Sergio Busquets 3 Spanje16-07-1988cantera FC Barcelona6Denis Suárez Spanje06-01-1994 Villarreal CF7Arda Turan Turkije30-01-1987 Atlético Madrid8Andrés Iniesta  Spanje11-05-1984cantera FC Barcelona12Rafinha Brazilië12-02-1993 Celta Vigo (huur)cantera FC Barcelona16Sergi Samper Spanje20-01-1995cantera FC Barcelona20Sergi Roberto Spanje07-02-1992cantera FC Barcelona21André Gomes Portugal30-07-1993 Valencia CFAanvallers9Luis Suárez Uruguay24-01-1987 Liverpool10Lionel Messi 2 Argentinië24-06-1987cantera FC Barcelona11Neymar da Silva Brazilië05-02-1992 Santos17Paco Alcácer Spanje30-08-1993 Valencia CF = Aanvoerder

Op de selectie van FC Barcelona B mag ook een beroep worden gedaan.

Technische staf

FunctieNaamNationaliteitCoachLuis Enrique SpanjeAssistent-coachJuan Carlos Unzué SpanjeKeeperstrainerJosé Ramón de la Fuente Spanje

Erelijst

CompetitieAantalJarenInternationaalWereldkampioenschap voetbal voor clubs3x2009, 2011, 2015 Europacup I / UEFA Champions League5x1992, 2006, 2009, 2011, 2015 Europacup II4x1979, 1982, 1989, 1997 UEFA Super Cup5x1992, 1997, 2009, 2011, 2015 Jaarbeursstedenbeker3x1958, 1960, 1966, 1971 (winst van beslissingswedstrijd én het behouden van de originele Jaarbeursstedenbeker tegen Leeds United) Pequeña Copa del Mundo1x1957Copa Latina2x1949, 1952Copa Martini Rossi2x1952, 1953Nationaal Spaans landskampioenschap 24x1929, 1945, 1948, 1949, 1952, 1953, 1959, 1960, 1974, 1985, 1991, 1992, 1993, 1994, 1998, 1999, 2005, 2006, 2009, 2010, 2011, 2013, 2015, 2016 Copa del Rey29x1910, 1912, 1913, 1920, 1922, 1925, 1926, 1928, 1942, 1951, 1952, 1953, 1957, 1959, 1963, 1968, 1971, 1978, 1981, 1983, 1988, 1990, 1997, 1998, 2009, 2012, 2015, 2016, 2017 Supercopa12x1983, 1991, 1992, 1994, 1996, 2005, 2006, 2009, 2010, 2011, 2013, 2016 Copa de la Liga2x1983, 1986Regionaal Catalaans kampioen22x1902, 1903, 1905, 1909, 1910, 1911, 1916, 1919, 1920, 1921, 1922, 1924, 1925, 1926, 1927, 1928, 1930, 1931, 1932, 1935, 1936, 1938Copa de los Pirineos4x1910, 1911, 1912, 1913Lliga Mediterrània1x1937Copa Catalunya8x1991, 1993, 2000, 2003, 2004, 2007, 2013, 2014Supercopa de Catalunya1x2014Vriendschappelijke toernooienTrofeu Joan Gamper38x1966, 1967, 1968, 1969, 1971, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1979, 1980, 1983, 1984, 1985, 1986, 1988, 1990, 1991, 1992, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2006, 2007, 2008, 2010, 2011, 2013, 2014, 2015Trofeo de Carranza3x1961, 1962, 2005

FC Barcelona in Europa

Zie Lijst van Europese wedstrijden van FC Barcelona voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Barcelona speelt sinds 1955 onafgebroken in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en in welke seizoenen de club deelnam:

Champions League1992/93, 1993/94, 1994/95, 1997/98, 1998/99, 1999/00, 2000/01, 2001/02, 2002/03, 2004/05, 2005/06, 2006/07, 2007/08, 2008/09, 2009/10, 2010/11, 2011/12, 2012/13, 2013/14, 2014/15, 2015/16, 2016/17, 2017/18Europacup I1959/60, 1960/61, 1974/75, 1985/86, 1991/92Europa League-Europacup II1963/64, 1968/69, 1971/72, 1978/79, 1979/80, 1981/82, 1982/83, 1983/84, 1984/85, 1988/89, 1989/90, 1990/91, 1996/97UEFA Cup1972/73, 1973/74, 1975/76, 1976/77, 1977/78, 1980/81, 1986/87, 1987/88, 1995/96, 2000/01, 2003/04Intertoto Cup-Jaarbeursstedenbeker1955/58, 1958/60, 1960/61, 1961/62, 1962/63, 1964/65, 1965/66, 1966/67, 1967/68, 1969/70, 1970/71UEFA Super Cup1979, 1982, 1989, 1992, 1997, 2006, 2009, 2011

Resultaten

Per seizoen

SeizoenKlasseReeksPuntenOpmerkingen IIIIIIIV   19291   Primera División25Voorheen voetbalde FC Barcelona in het Campionat de Catalunya, een kampioenschap dat in 1940 definitief verdween.1929/302   Primera División231930/314   Primera División211931/323   Primera División241932/334   Primera División191933/349   Primera División161934/356   Primera División241935/365   Primera División241936/37   Spaanse Burgeroorlog1937/38   Spaanse Burgeroorlog1938/39   Spaanse Burgeroorlog1939/4010   Primera División191940/413   Primera División271941/4212   Primera División19